.jpg)
Towar szczeciński – Stettiner Ware – pod tą nazwą kryje się biała ceramika, która swój kolor zawdzięcza ołowiowo-cynowemu szkliwu. Szkliwo to, trudne technologicznie i drogie, występujące
w wielu odcieniach bieli, szarości lub różu, zdobiło różnego typu naczynia: talerze, misy, dzbany, kufle, garnki z kabłąkowym uchem, dwojaki, czarki, donice i grapeny.
Ornamentami dekoracyjnymi na tych naczyniach były przede wszystkim motywy florystyczne, geometryczne, rzadziej zoomorficzne oraz przedstawienia postaci ludzkich. Charakterystyczny dla Stettiner Ware był motyw architektoniczny wykonywany według jednego, silnie ugruntowanego wzoru: budowli (ratusz?) składającej się z trzech części, z których środkową, najwyższą wieńczył wiatrowskaz. Wzory wykonywano przede wszystkim w kolorach nasyconego błękitu (kobaltu), różnych odcieniach zieleni, a także żółtym i fioletowym.
Produkcję naczyń o białym szkliwie na terenach leżących wzdłuż południowego wybrzeża Morza Bałtyckiego rozpowszechniły kontakty handlowe portów w Gdańsku i Szczecinie, a także liczne w XVIII wieku na całym Pomorzu osadnictwo niderlandzkie. We Flandrii, Niderlandach i w Niemczech już
w XVII wieku zapanowała moda na fajansy o rodowodzie pochodzącym z perskiego, syryjskiego,
a nawet chińskiego wzornictwa.
Pomorscy garncarze naśladowali nowe dla nich zdobnictwo, które w połączeniu z tradycyjnymi, miejscowymi wzorami wytworzyło charakterystyczny lokalny typ naczyń – Stettiner Ware.
W XVIII wieku polityka gospodarcza państwa pruskiego preferowała oparte na lokalnych surowcach wytwory rodzimego rzemiosła, w tym garncarstwa, jednocześnie czyniąc ze Szczecina główny port kraju. Dzięki temu wyroby pomorskich garncarzy zdobyły popularność w krajach bałtyckich, dotarły także do Anglii i Holandii, zyskując miano „szczecińskiego towaru”.
Największy rozkwit produkcji Stettiner Ware to okres pomiędzy drugą połową XVIII wieku i połową wieku XIX, do momentu schyłkowego dochodzi w początkach XX wieku.
Napisz komentarz
Komentarze